Στην ανατολική πλευρά του Θεσσαλικού κάμπου απαλά και καλλίγραμμα υψώνεται κωνικός ο ορεινός όγκος του Κισσάβου ή Όσσας. Ένα με το Πήλιο, το Βέρμιο, τον Όλυμπο και το Βίτσι, είναι της ίδιας ώρας και του ίδιου σπασμού της γης γέννημα.
Ένα δάσος πυκνό, γιομάτο από κουμαριά, καστανιά, δρύ, οξιά και ελάτη, πιάνει στην Ανατολική κυρίως πλευρά μια έκταση περί τα 150.000 στρέμματα. Καταγάργαρες πηγές με άφθονο κρύο νερό τρέχουν ασταμάτητα κι από χιλιάδες χρόνια, λούζοντας και ξεδιψώντας, όχι μόνο Θεούς, Νύμφες και Δρυάδες, αλλά και λοτόμους, κυνηγούς και ορειβάτες. Πλούσια σε πανίδα η περιοχή του Κισσάβου όπου και ενδημεί και η ονομαστή πέρδικα. Ψηλότερη κορυφή ο Πρ.Ηλίας , που πρόσφατα μετονομάστικε σε Κώστα Παλαμιώτη, υψ.1978μ.
Εδώ ο σύλλογός μας ασκεί μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων του. Έτσι από τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του ΕΟΣ Λάρισας (1932) μπαίνει η ιδέα της κατασκευής καταφυγίου στο κίσσαβο.Μετά από πολλή σκέψη και ατελείωτες προτάσεις επικρατεί η άποψη του τότε προέδρου Κώστα Σιώπη και επιλέγεται η θέση Κάναλος υψ 1604μ πάνω από το χωριό Σπηλιά όπου και υπάρχει η ομώνυμη πηγή. Μαζέυονται χρήματα από τη διοργάνωση ενός χορού και μιας έκθεσης φωτογραφίας και στις 28 Μαϊου του 1939 μπαίνει ο θεμέλιος λίθος. Κατά τη διάρκεια του αγιασμού και ενώ πλήθη ορειβατών παρακολουθούν την τελετή, μαύρα σύννεφα εμφανίζονται στον ουρανό και σε λίγο αρχίζει να πέφτει χοντρό χαλάζι που πολύ γρήγορα καλύπτει την περιοχή με πάχος 10 πόντους. Όλοι προσπαθούν να καλυφθούν κάτω από κουβέρτες και πρόχειρα καταλύματα. Το γεγονός θεωρήθηκε σημαδιακό και έπεισε και τους πιο δύσκολους ότι η κατασκευή του καταφυγίου ήταν απαραίτητη.
Χτίζεται με πέτρες και χώμα και υφαίνεται από όνειρο ενάντια στο κρύο, στη νύχτα, στο φόβο, ενάντια στη μοναξιά και αυτό το φανταστικό ενώνει τους ανθρώπους που το κατασκευάζουν, όπως και εκείνους που το χρησιμοποιούν, εκείνους που το φυλάγουν, όπως εκείνους που το ψάχνουν και εκείνους που το ανακαλύπτουν. Σ’ ένα χρόνο τελειώνει με υλικά που μεταφέρονται με μουλάρια από το Συκούριο και το φθινόπωρο του 1939 γίνονται τα εγκαίνια. Είναι από τα πρώτα και λίγα καταφύγια που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα.
Η χαρά δε θα κρατήσει για πολύ γιατί πολύ γρήγορα κυρήσσεται ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος. Το καταφύγιο εγκαταλείπεται από τους ορειβάτες και οι καλοθελητές ξηλώνουν τη σκεπή και το λεηλατούν.
Το 1947 κατά τις εκκαθαρίσεις του στρατού στον Κίσσαβο, δίνεται διαταγή να καταστραφεί το καταφύγιο, σώζεται όμως με παράμβαση του κ.Γιώργου Ζιαζιά και έτσι διατηρείται μέχρι τις αρχές του 1950, οπότε μετά από κάποιες επισκευές και προσθήκες παραδίδεται και πάλι σε χρήση των ορειβατών.
Το 1975 γίνεται ο δρόμος μέχρι το καταφύγιο από τη θέση <<κούτσουρο>>, μεταφέρεται γεννήτρια και ηλεκτροδοτείται. Το 1977 γίνεται ο δρόμος από τη Σπηλιά μέσω <<φτέρης>> που συντομέυει κατά 25 χιλ την απόσταση Σπηλιά-Καταφύγιο. Το 1980 επί προεδρίας Κώστα Γιαννόπουλο, μπαίνει η ιδέα του εκσυγχρονισμού και της επέκτασής του για να εξυπηρετεί την πληθώρα των επισκεπτών και να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες. Αποφασίζεται να διατηρηθεί αφού συντηρηθεί το παλιό κτίσμα και να προστεθεί νέα πτέρυγα. Τα αρχιτεκτονικά και στατικά σχέδια είναι προσφορά του ζεύγους Ευγενίας και Χρήστου Κυπριτζή που είναι μέλη του συλλόγου μας. Μαζεύονται χρήματα από την πώληση ενός οικοπέδου στη Σκοτίνα και από την προσφορά μελών και φίλων. Ετσι βάζοντας και πολύ προσωπική εργασία αρχίζει η κατασκευή της νέας πτέρυγας το φθινόπωρο του 1982. Συγκεκριμένα έγιναν τουαλέτες, λουτρά υπνοδωμάτια και χώροι υποδοχής 600 μέτρων συνολικά. Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τότε οι κατασκευές γινόταν με χρήματα του συλλόγου χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία.
Πηγή/Source http://www.eoslarissas.gr/katafigio-kissavou
